Depresyon Fanilası

Bir fanilam var benim,
Adı depresyon fanilası.
Deprem sonrası yardımla gelen
Zamanla rengi atan ve solan
Ve hatta minik minik delinen
Dünyanın en depresyon fanilası.
Ne vakit giysem, zaten meylim olana
Biraz daha salar beni
Birkaç yemek lekesi
Birkaç damla gözyaşı damla izi
Nereden görüyorsun diye sormayın
Yıkasam da biliyorum yerlerini
Gülerken o vardı üstümde,
Ağlarken yine o.
En depresif anlarımda umarsızca yemek yerken
Verdim ona bazı desenlerini
Hiçbir deterjan silemedi üzerindeki hüzünleri
Bazen üşüdüm
Sıcak tuttu beni.
Bazen sıcakladım, serinletti.
Beni depresifleştiren fanilam değil
Biliyorum ki hayat
Ve ne zaman fanilamı giysem
Aklıma sen geliyorsun
Sen de zihnimde işte böyle
Günden güne solup, eskiyor
Delik deşik olup gidiyorsun.