From darkness to the light.💫

Bloody Moon' Alıntı:

Bir dahaki Ramazan Bayramı'nda belki nişanlı olurum. Sonraki Kurban Bayramı'nda ise evli.

Evet böyle istiyorum.

Genişletmek için tıkla ...

Bu durumdan nasıl ilişkisi yok durumuna geldim bilmiyorum. Ben hâlâ aynı benim oysa.

Olmamasına razıyım da, olacakmış gibi olup olmaması yok mu en çok o kahrediyor işte.

When I dream about myself getting married and being a homemaker, I go to my job and when I come back to my home I do housework. I take care of my family. And in that dream, I had a good husband. He has huge arms and he hugs too much.



This is impossible for me anymore, I know. I have already lost most of things Like my trust.



My heart has been broken a hundred times. And I fell down. But I was good at handling it.



Maybe I can create a new life for myself. But I know I will stay single.This is not feelings. This is reality and it's coming for me.

Çok yorgunum.
Tansiyonum oynuyor birkaç gündür.
Dedem rahatsız, annem orada onlarla.
Ben küçük bir annem minyatürü müyüm yoksa kendim miyim bilmiyorum.
Fark ediyorum ki, ben evlilik denen kuruma pek uygun değilim.


Daha kendime bakamıyorum ki.
Ama şu var, belki en fazla bir eş bir ben bir de en fazla 2 çocuk.
Bu o kadar fazla değil.
Bu evde hayat müşterek değil. Her şey hatunlara bakıyor.

Benim düzenimde, benim eşim yemek de yapar.
Yükümü de alır.
Keza ben de ona destek olurum hep.

Dahasinda gözüm hiç olmadı.
Biri vardı. Yine var.
Deprem sonrası karşıma çıktı.
Yaralarımız aynıydı, ikimiz de fazlasıyla kötüydük.

Ben onda tutunacak dal bulamadım.
Zaten çevresi de bunda pek yardımcı olmadı.

Sonra ben tutunacak dal buldum sandım.
Bulduğum sadece kırık bir dalmış.

Düştüm. Düştükten sonra o kırık dal bana gelip iyi misin diye sordu.

Ağzımın kenarından kan sızarken gülümsedim.


İyiyim dedim.

Yardımını kabul etmedim. O önce kendi ağaçsızlığına ağlasın!


Sonra tutunacak dal bulamadım dedim ya.
İncecik bir dal hâlinde onu buldum yine.
Ona güçlen dedim.
Çünkü tutunsam düşerdim de kırardım da.

Önce hatta, ona ayrı ayrı dallar olmayı ve iyi olmayı arkadaş olmayı teklif ettim.

Ama güneş ona taraf vursa da vurmasa da ona doğru boy verdim ben.

Tutunmak istedim işte. Dal olmayı bırakıp ona tutunmak, yapraklanmak ve çiçek açmak istedim. Bir gün meyve vermek için..


Güçlenirim dedi. Sen de güçlenirsin.

Tutun bana..

Tutundum. Hâlâ güçsüz. Ellerim kayıyor.
Ve bu ağaç...

Etraf..
Çok fazla tutunmak isteyenle dolu..

Gövdeyi beyaza boyuyorum...
Böcekler gelmesin diye...


Emek veriyorum ben. Kolay bir şey yok.

Olmazsa, en azından denedim derim.

Hiç denemesem, ya olsaydı diye düşünecektim.


Şimdiye dek düşündüğüm gibi...

Gelmeyen uykunun izzet- i ikramını...

Varlığımı zorla varlığına iliştirmeye mi çalışıyorum bilmiyorum. Gece sabaha vardı, ben yine ideal benliğimden uzaklaşıp uykusuz da kaldığım bir gece geçirdim. Gece mi daha karaydi benim içim mi bilmiyorum.

Şanışer bir şarkısında, "Cehennemden beter bu dünya ve dünya şeytanın aynası. Yarattığın bu garip varlıkları ne olur hatırla tanrım.." diyor.
Unutmuş mu yani?
Gölge Serisi Paranoya kitabında olduğu gibi, acaba tanrı insanları lanetledi mi? Mesela sadece elmanın yenmesi değil miydi?
Kadına doğum sancısını bile Havva yüzünden mi vermişti?

Bu Adem ve Havva miti, diğer kutsal metinlerde de mevcut.

Ya biri diğerinden çalarak üstüne inşa ediyor.
Ya da tanrı ya da tanrılar yaratıcı değil. Aynı miti ısıtıp ısıtıp önümüze koyuyor!


Bugünlerde bir yanım, deden için yap bir şeyler diyor. Ne kadar işe yarar ki? Bir de ben hem halamı hem de diğer annemin teyzesinin eşini rüyamda gördüm. Vefat eden kişileri rüyanda görünce dua istiyor deniyor ama..

Ben sadece içimden Türkçe bir şeyler söylemiştim. Ha Fatiha vs de okudum ama anlamını bilmeyerek ve hissetmeyerek olunca etkisi oldu mu bilmiyorum. Öyle icap etmişti yaptım ben de sadece.


Sevgili günlük konuyu çok dağıttım biliyorum ama, eğer bir tanrı varsa bu benim tanrım mı yoksa müslümanların ya da başka inananların mı, ondan ülkem için tek bir isteğim var. Onu da içimden Türkçe söyledim.
O beni anlamıştır.

Amin, amen, ameno, alaş amaaan her neyse işte.


Kişisel beklentilerimin olmadığı zamanlar artıyor zaten.

Seninle olup, kendimi zorla benimsetmeye ve senden bana göre doğru bir erkek yaratmaya çalışmak anlamsızdı. Sen zaten varlığında bile yokluğuna ağlatıyordun. Yokluğunda, varlığına ağlamayacağım. Seni hiç var olmamışçasına kalbimden söküp attım.

Bir gün pişman olacaksın, "Beni de diğerleri gibi terk etmeyip, terk ettirmeye zorladığın için. Herkesin yolu layığına açıksa sana layık olan bok çukuru."

Hayatımdan gelip geçmiş hiçbir insandan bu kadar nefret etmemiştim. Her küçük deprem olduğu zaman aklıma gelirdin. Konuşmuyor olsak bile iyi misin diye sorardım sana. Artık sormam. İçimden hemen ona bir şey olmasın derdim. Çünkü sen her şeyden öte kader ortağımdın benim. Ve beni hayat ortağım olacağına inandırmıştın. Ben sana, "Bizden olmaz. Ben sana zor güvenirim. Ve hayatını burnundan getiririm. Üzer, yıpratırım. En iyisi arkadaş kalmak." dedim.

Önce kabul ettin ama sonra kafan iyiyken içinde ne varsa saydın döktün.

Karnımda kelebekler uçtu o gün.
Seninle ilk denediğim tarihler Mart civarıydı. Onca zaman sonra öyle bir net olmuştun ki.
Hani 6 Şubat yıkımdı , 6 Mayıs yeniden doğuş olsun dedik. Ama sen çok kısa zamanda, sana emanet edilen gönüle haksızlık ettin.


Ben ilk kez birinden ayrılırken hoşçakal demedim.
İyi dileklerde bulunmadım.

Benim daha evvel de canım yakıldı.
Sen önce de. Ama onlara bile hoşçakal dedim.

Sen bana hoşça gelmedin ve kalmadın ki ben sana giderken hoşçakal diyeyim.

Hoşt'çakal diyebilirim belki. Uzatmak istemedim.

Bu mesele, indir kaldır edilmemek üzere kapanmıştır.

Bir süre kendime ve sağlığıma odaklanacağım.

Küllerimden yeniden doğacağım.
Her ne olursa olsun.


"Ben bi iki düşerim ama üçüncüsünde mutlaka kalkarım."

Sanki bir simülasyon içinde gibi, dönüp dolaşıp aynı yerde takılıyorum ve sonraki aşamaya geçemiyorum.

Ama artık geçmem lazım.

Tüm dünyayı yerinden oynatacak gücü elde etsem de, iğne oynatacak hâlim yok.

Sanki karanlık bir odada, kara bir kedi olduğunu bilirsin ama gözünü açınca yine de korkarsın ya fark edince varlığını.

İşte öyle bir his.

Elimin tersiyle ittiğim şeye, kendisi sahip olamamıştı. Sebebi kendi iradesi sadece. Kimse ona okulu bırakmasını söylememişti mesela.

Kimse bana da daha evvel bir taneyi bitirip, yeniden başka bir taneye başlamayı ve sonuna kadar gitmeyi de öğütlememişti.
Bu da benim irademdi. Ve kendi irademle, daha evvel kep atıp sonra attığım kepi kaybedip sonra iş hayatında sorunlar yaşamam ve o iş aramalar, işsiz kalmalar ve evdekilerin 'yük' gibi hissettirişlerini unutamadığımdan bir çeşit dışardan anlamsız gelen bir totem yaptım. Zaten bir önceki gibi yine kavalyem yok.
Ve arkadaşım dahi yok. Ha belki gelirler onlar ama.

Bu kez ailem gelemezdi hem. Hem arkadaş yok, hem aile yok hem sevgili yok.
Tek başıma neyi kutlayacaktım ki?
Formasyon bittiği zaman, şayet hayatımda biri olursa onunla kutlayabilirim.

Her neyse bunlar dışında pek dişe dokunur şeyler yaptığım söylenemez.
Bir kediyle yemeğimi paylaşıyor olmak belki en iyi yaptığım şey son günlerde.

Her şey bir kenara, Feg modum aktifleşti.
Serinin 3. kitabına geldim.

Petra bugün öperken dudağını kanattığı için aklı çıktı.
48 sene sonra olunca, kendine engel olamadı evet.

Gerçek hayatta Petra gibiler var mıydı? Yoksa Marlo gibi bencilce severek ruhu bedeni hasta edenler mi vardı?
İşte bu seriyi okurken daha evvel yine kafama bu düşünceler takılmıştı.

Daha evvel Giovanni'nin hislerini dikkate almamıştım. Giovanni gibi sevmiş miydi birisi beni? Sadece koruyup kollamak ve sevmesine rağmen asıl ait olduğu kişi için korumak.

Ne asil sevgi ama.

Peki Petra'yı bencilce seven Camilla?
Ya da alçak gönüllü seven Nesya?
Aşk olmasa da bir çeşit hayranlık duyan Hazul?

Bunlar da dikkatimi çok çekmemişti.


Peki Marlo'yu bencilce seven Francesca?
Ondan gözünü alamayan ve abisi Giovanni gibi olamayan..

Petra'nın Fegel evveli sevdiği kadınları öldürmesi..
Mesela Camilla.

Öldürmeye kıyamadığı Fegel'di sadece.

Dokunmaya, öpmeye kıyamadığı.

Dokunmalarını yasak ettiği kendinden bile sakındığı...


Bu seri beni yine aşkı , felsefeyi, tanrıyı ve doğayı düşündürüyor.

Aynı tadı veren başka seri daha yok.


Ben Kirke ve Akhilleus'un şarkısı.
Bu ikisi de çok güzeldi ama.
Yine de gölge serisi başka..

Final tarihleri belli oldu.
Yarından itibaren kayıttan dersleri izleyip hazır olacağım.


Bu arada olduğum yerde biraz kafa dinlemeyi umuyordum ama bana yine rahat yok.

Buralardan katil olmadan gidersem büyük şans..

Vitesi boşa almışım gidiyorum öyle. Yön belirsiz. Ne yapıyor olduğumuzu ben de bilmiyorum. Doğru yol mu bu, umrumda da değil. Bazen doğru seçimler mutluluk getirmiyor. O zaman iyiyi doğruyu aramayıp stoacı olmak gerek. Mutluluğu aramak .. mutlu olmayı kovalamak. Basit şeylerden bile mutlu olmak.
Biraz da hedonist olmak.

Başkalarının bana yaşattığı şeyi ben onlara yapamıyorum mesela.
Aksine, bana taş atana ben gül veriyorum.

Evet, eskiden çok daha gençken rüzgar eken fırtına biçerdi. Ama şimdi, yaralanan bir kedi gibi köşeme çekilip kendi yaramı kendim yalanarak iyileştirmeye çalışıyorum gibi.

Bugünün şarkısı. İyi misin diyorsun ya?
İyi değilim, değilim.


Belki günlük yazmaya uğrarım.

Daha az uyku, daha fazla uyku isteği, biraz daha fazla iştah ve bunun getirdiği vicdan azabı.
Bu kısa bir özetti.

Yeryüzünde bir duyguyu yok edebilecek olsam kıskançlığı,
bir düşünceyi yok edebilsem ön yargıyı ve bir olayı yok edebilsem tam da o günü yok ederdim.

Bu da iyi bir farkındalıktı.

Yine hislerimin rehber olduğu ve gecikmeli de olsa hislerimi dinlediğim günler içindeyim.

Yalnız bu ara biraz mantığımı devreye sokmam gerekecek. Çünkü bitmesi gereken bir final dönemi var.