From darkness to the light.💫
- Konbuyu başlatan Nia
- Başlangıç tarihi
Çevrimdışı
An gelir, kalbime yük koyan da sen olursun kalbimdeki yükü kaldıran da sen. Sen onulmaz yaraları da açan sensin sonra o yaraları saran da sen. Sen, kendi bedeninden bir sap yarattın. Bir baltaya sap olamayan. Sana elbet vuramazdı. Ve sen sapı bedenimden diye hayiflanamazdin bu yüzden.
Ama bir baltaya sap olsam, gücüm yettiği halde sana vurmaz, çevrende ne kadar ot bittiyse onları biçerdim.
Ama bir baltaya sap olsam, gücüm yettiği halde sana vurmaz, çevrende ne kadar ot bittiyse onları biçerdim.
Çevrimdışı
Antik Yunan'dan kalma bir söz vardır:
"Taşı delen suyun kuvveti değil, damlaların sürekliliğidir"
Çok güçlü değilim belki. Ama sürekli hayatta bir şeyler için çabaladım. Başkalarına altın tepside sunulan fırsatlar, bana tırnaklarımla kazıdıktan sonra ancak gelebildi. Kimi zaman çok şikayet ettim. En yakınlarımda bile, fazla efor sarf etmeden o klasik şu yaşta okur, şu yaşta nişanlanır, ne bileyim şu yaşta da evlenir çoluk çocuk sahibi olur. Tüm bu döngü içinde iş sahibi de olur. Keyfi isterse çalışır falan. Bu durumları yaşamaya başladılar. Ancak ben o döngüde olamadım. Çok hayıflandım bir zaman olamadım diye.
Sonra fark ettim ki, benim yolum başkaymış. Ve yolun sonu öyle güzel olacakmış ki ondan böyle gecikiyormuş.
O başka yolun, sabırlı yolcusuyum. Yolun sonunu görüyorum. Yolun sonu ferah. Yolun sonu ışık. Fal bakmıyorum. Gördüğümü söylüyorum. Güzel günlere öyle bir varacağım ki kendi kendime iyi ki başka yaşam döngüleri gibi olmamış benimki diyeceğim.
En başta da dediğim gibi, damlaların sürekliliği önemli. Zaman zaman nehir kurumaya yüz tutsa da, ne vakit yağmur yağsa ve güç toplasa öyle bir çağlar ki taşı deler geçer aniden. Burada süreklilik aynı hedefe yönelmek. Ben kurudum artık dememek.
Gerçekte de zaten nehir her zaman aynı hızda akmaz.
Konunun nehirle alakası yok ama analoji candır.
"Taşı delen suyun kuvveti değil, damlaların sürekliliğidir"
Çok güçlü değilim belki. Ama sürekli hayatta bir şeyler için çabaladım. Başkalarına altın tepside sunulan fırsatlar, bana tırnaklarımla kazıdıktan sonra ancak gelebildi. Kimi zaman çok şikayet ettim. En yakınlarımda bile, fazla efor sarf etmeden o klasik şu yaşta okur, şu yaşta nişanlanır, ne bileyim şu yaşta da evlenir çoluk çocuk sahibi olur. Tüm bu döngü içinde iş sahibi de olur. Keyfi isterse çalışır falan. Bu durumları yaşamaya başladılar. Ancak ben o döngüde olamadım. Çok hayıflandım bir zaman olamadım diye.
Sonra fark ettim ki, benim yolum başkaymış. Ve yolun sonu öyle güzel olacakmış ki ondan böyle gecikiyormuş.
O başka yolun, sabırlı yolcusuyum. Yolun sonunu görüyorum. Yolun sonu ferah. Yolun sonu ışık. Fal bakmıyorum. Gördüğümü söylüyorum. Güzel günlere öyle bir varacağım ki kendi kendime iyi ki başka yaşam döngüleri gibi olmamış benimki diyeceğim.
En başta da dediğim gibi, damlaların sürekliliği önemli. Zaman zaman nehir kurumaya yüz tutsa da, ne vakit yağmur yağsa ve güç toplasa öyle bir çağlar ki taşı deler geçer aniden. Burada süreklilik aynı hedefe yönelmek. Ben kurudum artık dememek.
Gerçekte de zaten nehir her zaman aynı hızda akmaz.
Konunun nehirle alakası yok ama analoji candır.
Çevrimdışı
Mutluluk bazen içilen mis kokulu kahvede saklı. Bazen sadece bir kedinin başını okşadığında sana verdiği huzurda. Bazen sarılınca sevdiğin insanlara onların kokusunda saklı. Kovalamamak lazım, büyük mutluluğa erişmeyi. Çünkü Dimyat'a pirince giderken eldeki bulgurdan, o küçük mutluluklardan olmak diye bir şey de varmış. Ben bunu ömrümden çeyrek asır geçtikten sonra anladım.
Ama geç olsun güç olmasın. Belki önceden fark etsem, bu kadar değeri olmazdı gözümde.
Her şey kötü bile olmuşsa o zaman öyle olması gerektiği içindi. İyi olmaya başlaması da öyle. Her şey tamamen yoluna girdiğinde de vakti gelmiş demektir diyeceğim.
Bu bir teslimiyet. Ama kaderci ya da boyun eğiş içeren bir teslimiyet değil. Bu çabayla birlikte "Her şey olacağına, olmazsa s'olacağına varır." Demek bu.
Ama geç olsun güç olmasın. Belki önceden fark etsem, bu kadar değeri olmazdı gözümde.
Her şey kötü bile olmuşsa o zaman öyle olması gerektiği içindi. İyi olmaya başlaması da öyle. Her şey tamamen yoluna girdiğinde de vakti gelmiş demektir diyeceğim.
Bu bir teslimiyet. Ama kaderci ya da boyun eğiş içeren bir teslimiyet değil. Bu çabayla birlikte "Her şey olacağına, olmazsa s'olacağına varır." Demek bu.